Es'selâm

Sahibi gitti diye dört günde solan çiçekler gördüm;

şımartılmış, sahiplenilmiş, örselenmemiş çiçekler.

Hercai işte.

Toprağı mı değişse yeri mi, yine çareler aramaya devam edeceğiz.

Nazlayacağız çiçeğimizi.

Dört günde solan çiçek gibi bir cümleyle enkaza dönen insanlar gördüm,

ümidini yitirmiş, ihanete uğramış, yangınından evine barkına sığamamış,

Rabbine sığınmış ihtiyarlar gördüm.

Kırılmış kalpler gördüm,

kırgınlığım nefrete dönüşmesin diye mücedele eden kalpler...

Gözyaşı yüzünden yuvarlananı da 

nasılsın, denilse çağlayanlar boşaltıverecek kadar dolmuş insanları da gördüm.

Konuşmanın tadına yeni yeni varan bir toy evlat gördüm,

denileni kusuruna küsürüne bakmadan takrarlayanı,

elinden tutunca yürüyeni de gördüm,

henüz hayattan yılmamış,

 yılkı at gibi dört nala koşturmaya çalışan masumlar gördüm.

Ben bir sürü susan insan gördüm.

Susuyorlardı durmadan,

çatlayacak kadar susuyorlardı,

susmaktan yorulacak kadar...

Ayrılamayan ama ayrılanlar gördüm sonra,

Allah kavuştursun, dedim usulca.

İstanbula dönünce solan lalelerin yanında yeşeren fesleğenler de gördüm.

Nebâtâtın bile nöbetleştiğine şahit oldum yeniden.

Umudumu yitirdim sanma sakın.

Çocuğunu uyutup da onun çikolatasıyla kahvesini tatlandıran bir anayım ben.

Bu keşmekeşte, 

bu başıbozuklukta bir evlat yetiştirmeye çalışan bir mücahideyim.

Güçlüyüm ben,

üzülürüm ama öyle kolay yenilemem.

Es'selâm sevgili okur,

gittim ama döndüm.