Ruhumun Menevişlenişi

Merhaba sevgili okur

Hayat bazen ölümden tir tir titreyerek korkacak kadar güzel geliyor değil mi insana?

Her şey sonsuzmuş gibi mutlu hissettiğinde, hislerini de sonsuz sanıyorsun.

Yağmurdan sonra güneşi çıkarıyor Rabbim

Daha ne olsun diyor insan bazen.

Sevinmeye bahane arıyor.

Hasılı çok şükür mutluyum ben.

İnsan mutlu olmadan etrafındakileri mutlu edemiyormuş bunu anladım.

Hayat bana bir düzine şey öğretti yine.

Bazen tevazu yapacağım diye bir çuval inciri berbat ediyorsun mesela

bunu yaşayarak anladım.

Senin karşındakini incitmemek için yaptığın tercihlerin

ters tepebiliyor.

Ne kadar hassas davranırsan davran yolunda gitmeyebiliyor bir şeyler.

Ama ben yolunda gidenlere odaklanacağım.

Biliyor musun en çok neyi isterdim?

En çok kararlı olmayı isterdim.

Pişman olacağımı bilsem bile kararlı olmak güzel olurdu.

Etrafımda gördüğüm herkese bir şeyler danıştım hayatım boyunca.

Kararsız olmak yarım akıllı olmak gibi sevgili okur.

Aklı kısa insanları kendine klavuz seçmek gibi.

Aslında çılgınca bir şey,

safça çoğu zaman...

Şubatın ortasına gelmeden baharı düşünüp sevinelim biz en iyisi seninle.

Bu bahar neler yapalım?

Filizlenen dal resimleri çekelim mi bol bol?

Bir çiçeğimiz olsun mesela

Özenerek dikelim süslü saksımıza.

Arada bir gidip "imanıma şahit ol." diyelim ona.

Belki mahşerde bizi kurtarır.

Yazdıklarımı okudun da ruh halim ne karışık bildin mi sevgili okur?

Böyledir bazen,

kendine söz geçiremezsin.

Arada bir gelip kalbimin tepesine oturan şu öküzden bi kurtulsam

benimle yaşamak,

beni okumak ne güzel olacak kim bilir?

Arada bir yardım et bana 

Şu öküzü kaldıralım...

Devletle!